Twee

‘Alles lukt, maar vraag niet hoe.’

Dat is in het kort de modus sinds (m’n prachtige) baby twee. Het is allemaal heus niet zo bijzonder, we heten nu niet voor niets een standaardgezin, maar als dit gewone dagen zijn, man wat zit er dan veel in. Dat overal nog was ligt, de vloer weer plakkerig en vies is, in de fruitschaal dingen liggen die allang geen fruit meer heten en we in de chaos van vertrekken steeds de kus vergeten.

Ik bedoel niet ‘is dit alles’, eerder ‘is dit niet wat veel’. Slapen slapen slapen en een imperfect warm nest zijn. Dat is alles wat ik wil.