Logboek
Dag 1
Paniek.
Als je onder mijn bed lag met een hand tegen het matras, zou je mijn hart erdoorheen voelen bonken.
En als ik een actrice was die speelde dat ze werd verlaten, zou de regisseur nu ingrijpen. Dat het wel wat subtieler mag.
Dag 2
Liefdesverdriet voelt net als griep. En iedereen zegt ook dat je er ziek uit ziet. ‘Kun je niet beter naar huis gaan?’ Ik kan het nog tegen niemand zeggen. Er zit een schep zand in mijn keel. Een schok die ik nog door moet slikken. Een ego dat ik nog opzij moet leggen.
Dag 3
Eerste kleine remedie ontdekt: films met Julia Roberts kijken.
Eerste fatsoenlijke maaltijd gegeten: fruitsalade. En naanbrood uit de oven. En dat terwijl naanbrood nu juist zo’n typische ontdekking van ons samen was. Met pompoensoep. Op zondagmiddagen. In bad.
Dag 4
Dag 4 en de eeuwige angst alleen over te blijven. De neiging meteen weer op jacht te gaan. Een drang die ik besluit te negeren. De energie die het kost om de kalmte te bewaren. Om elke sombere gedachte met iets hoopvols te pareren.
De schoenen die ik op de valreep nog zo argeloos voor hem bestelde, worden bezorgd. Wat er zoal kan kantelen, binnen de levertijd van Zalando.
Dag 5
Vanavond hebben we afgesproken. Ik denk: als hij zijn besluit enkel komt herbevestigen, kan dat misschien ook via de telefoon. Bespaar me de vernedering de deur te moeten opendoen voor iemand die me uitgebreid van alle kanten heeft gekeurd en toen besloot: hmm nee, dat moet veel beter kunnen.
Dag 6
En toch was dat precies wat er gebeurde. Ik roep hoe moet dat nou want ik wil je nooit meer zien maar je hebt al mijn spullen nog. Hoe kalm hij zegt: nee hoor, ik heb een tasje in de gang gezet. Vijand vermomd als man die met me mee probeert te denken. Mijn moeder arriveert tien minuten nadat ik voor zijn voorstel tot een afscheidsknuffel onvriendelijk heb bedankt. Ze heeft haar auto geparkeerd op een plek waar dat niet mocht. Dat is niets voor haar. Ik huil met veel geluid en met een ander mens erbij. Dat is dan weer niets voor mij.
Dag 16
Dat er een nieuwe liefde blijkt te zijn. Dat je moet oppassen met gemeenschappelijke vrienden. Dag 16, dames en heren, dag 16.
Dat je zwicht en zegt: wat ben jij een… Hoe kun je nu…
Dat hij dan uren later reageert: wilde je verder nog iets kwijt?
Dag 28
Tijd helpt. Dat weet ik wel maar voel ik niet. En ik heb geen tijd om te wachten, maar minder nog dan tijd heb ik een keuze. Er is maar een route, en die gaat dwars door de tijd heen. Achterstevoren. Maakt eindeloze rondjes om zalige vakanties en tafeltenniswedstrijden waarbij ik me na ieder punt moet bedwingen om niet om de tafel heen te lopen en mijn onweerstaanbare opponent op te eten. Rondjes, rondjes, rondjes eromheen. Net zo lang tot de scherpte ervan me niet meer verrast. Rondjes, rondjes, keer op keer. Net zo lang tot er een ochtend komt waarop ik wakker word en pas uren later besef: hee, ik heb vandaag geen buikpijn meer.
Dag 65
Ik lees fragmenten terug en denk: dit was nog maar een duizendste deel. Je kunt wel een marathon lopen om een gevoel van trots en onoverwinnelijkheid te forceren, maar dit is het echte werk: ik maak mezelf weer heel.