Helen

Heb ik hard met sterk verward
slap met zacht en liefde met
het meten van krachten.

En heb ik dan verloren –
al was het maar door deze
tegenstellingen te kiezen
mij een slappeling te noemen
en te denken in termen
van winnen en verliezen.

In liedjes noemt men dit
er dwars doorheen gaan.
Dat vond ik altijd klinken
als iets wat ik wilde, ooit.
Een reis die je heelde, een ziekte
waar je langzaam van genas.
Maar het voelt helemaal niet
als ergens doorheen gaan,
het voelt als muurvast.

Als ik wil slapen is mijn matras
een kermisattractie
waarvan ik misselijk word
als ik mijn ogen dichtdoe.
En ik blijf maar denken
blijf maar denken
ook bange gedachten worden
ooit een keer moe.